خاطرات یه کنکوری ۱۸ساله سرگردان

حالا که دارم اینه مینویسم به ای باور رسیدم که اره هنوزم بچه ام (به قول یکی M)و اره واقعا هنوز بچه ام هنوزم جوگیرم به همو شدت قبل تعغیری نکردم فقط بر اساس حالی که دارم یه سری قول الکی میدم که هیچکدامشم انجام نمیدم کاش یا اوجور که دوس دارم زندگی کنم یا ایطوری که الان دارم زندگی مکنم بهم حس بدی نده و پشیمان نشم و کلا هر کاریم کردم پشیمانم شدم نشد م به یه قولم عمل بکنم حتی یه دفع دیه بسه چ قد قول الکی وعده الکی

خوب خوب خوب حالا که از اطرافیانم بریدم نه اینکه بد باشن ب خاطر حال دله خودم واقعا دوس دارم تنها باشم و کلا میخوام زندگیمو واقعا تعغیر بدم با حرف و فکر نمیشه باید اقدام کنم هر چند کم ولی تداوم داشته باشه میخوام خودم مشغول کنم که یه سری چیزا رو فراموش کنم و تو زندگیم خودم از خودم راضی باشم همین حس فک میکنم کافیه